Gedichten

Met woorden kan je vrienden worden
alsof het geschreven staat

Warme woorden, soms in het ijs geschreven
hun betekenis meer en meer smeltend
waardoor het in je gedachten drupt
tot een gestage stroom van tegenstrijdigheid

Woorden die je raken alsof ze afgeschoten zijn
door een scherpschutter, geheel zichtbaar op papier
Alsof de afzender geen geheimen kent
maar openlijk jou in het vizier heeft

Het is meestal niet zo raak zoals het voelt
tenzij het besluit is: aangeraakt te willen worden
door woorden met meer dan een betekenis
om jezelf te lezen, te begrijpen

Innig contact met woorden, door dik en dun
elkaar mogen bevragen, van betekenis zijn
Midden in de nacht een gedicht mogen opbellen
om wijsheid, bemoediging en soms een spiegel

Bij het einde van dat gesprek deze woorden horen:
Fijn, je hebt gesproken met en geluisterd naar jezelf
Dit is vriendschap sluiten met jouw betekenis
over de werkelijkheid van lief en leed

die misschien niet in woorden zijn te vangen

Een volwassen persoon
maar geen gerijpt mens
Kind geweest zonder jeugdigheid
gestudeerd uit blanco boeken
Een diploma zonder handtekening
voor een toekomst die niet begint
Hard gewerkt zonder arbeid
met collega’s die nooit kwamen
Verliefd geworden
om oude liefde te vergeten
Uiteindelijk getrouwd
vanwege gebrek aan verbintenis

Kinderen gebaard
zonder zonen of dochters
Talenten verborgen
in stompe dagelijksheid
Wandelingen gemaakt
zonder te lopen
Vakanties beleefd
maar niet vrij te zijn
Afscheid genomen
waar geen ontmoeting is geweest
Straks dood te gaan
en niet te hebben geleefd

Je kunt er lang over praten
maar ook gericht naar kijken,
er nieuwe woorden voor inhuren
of de materie anders benaderen
volgens een gedwee patroon
of met gedurfde onzekerheid

Onder de microscoop lijken dooddoeners
zelfs springlevend. Dit geeft perspectief.
Wat als er problemen op het glaasje liggen?
ze lijken groter, maar zijn het niet,
een ontdekking die doet leven
hoe je het ook wendt of keert

De lente van anders denken
zorgt voor bloesem in de ogen
jong groen rondom het hart
het uitspruiten van gevoelens
een andere kijk op - te verrijzen - levensgeluk
de metamorfose van bedachte zekerheid

Het is de bouw van nieuwe tijden
die staat gepland, maar wordt verhinderd

door vermoedelijk iets uit oude tijden
voor velen onzichtbaar, onbemind en onbekend

Met chirurgische precisie wordt er in de aarde gesneden,
gespateld en een voorbijgegaan verlangen blootgelegd

Het is een stukje toekomstige tijd van vroeger
vol met verwachtingen en toch ook onzekere plekken

Onderzoek wijst uit dat een perspectief altijd heeft bestaan
dat de mensen toen ook gewoon mensen waren

Deze uitkomst vraagt om nadere duiding, al is het maar
om lessen te trekken voor de toekomst

Een kroontjespen dopen in de rivier
vol zwarte inkt – zo lijkt het –
om donkere woorden te schrijven
doordrenkt van somberheid

Steeds vloeien deze woorden
uit op wit maagdelijk papier
Het lijkt wel of die formulering
niet bestaat, niet waar is

Als een modderig stroompje
stromen de teksten terug,
om weer meegevoerd te worden
met de stroom van het leven

Dit gedicht zal verdampen
en later wolken vormen,
uitgroeien tot een milde bui
vruchtbaar voor stad en land

De mijmering zucht, het vindt alleen uitzicht
in denken wat zich uitstrekt zonder horizon
Dakloos leven, gehouwen uit graniet,
is dan nog te zacht om te bestaan

Dolend over de aarde, op zoek
naar middelen om te gebruiken
tegen gedachten zonder eigen huis
zonder eigen bestaan

Net als die mijmering in een cabriolet
zonder brandstof
stilstaand onder de open hemel
op reis naar de afwezige horizon

Met een geavanceerd gebouwd geluksideaal
lanceert men zich in een baan buiten de werkelijkheid
om ver weg op een utopie de eerste stap te zetten
die, gek genoeg, de mens dichterbij moet brengen

Uitkijkend vanaf die plek wordt voor het eerst zichzelf gezien
hangend in een onmetelijk bestaan,
bijeengehouden door een dampkring van aards welzijn

Na rijp beraad is het besluit terug te keren,
gehurkt en gekromd in de landingscapsule
met beide benen en voeten richting aarde

Eenmaal in aanraking met de werkelijkheid
verbranden alle nonsens en irreële voornemens
tot buitenaards ruimtegruis

Uiteindelijk rest nog een ding:
aan een eenvoudig parachuutje landen in jezelf
op de steppe van een vredig gemoed.

De dag van gisteren
begint niet morgen
net zo min de avond
in de toekomst valt

Levenszin telt geen streepjes
totdat aanbreekt
de dag om uit te pakken
wie je werkelijk bent

Vandaag bevat de dag
van morgen, nog ingepakt
in perspectiefpapier
wat zich niet laat scheuren

De toekomst vleit zich in
de avond neer, uitrustend
van vandaag en gister,
zin in het leven van morgen

Als ik jou versta
hoor jij mij dan?
Zullen we een proef doen
met woorden die we allebei
niet verstaan?

Vroeger, toen
er nog geen woorden waren
verklankten we gedachten,
voelden we verhalen 

Nu, is het bijzonder
zonder te begrijpen
toch te verstaan
dankzij inspiratie
in mijn hoofd

En? Hoort U mij
of versta ik u niet?

Antwoord
luister naar elkaar

Iliquiae strumquis eos doluptum remporeicias alit eum et ariorum exped et et atio torem estrum qui sus nitatibus. Rum earum eaqui inihil excearchit libus rero entioreptio et vella porepraessin rerovidelit adignis eium ulpa vitias ut ex est quoditium quiae eumquas cuptatium sum non parum et, auta quam re nissum nisimpos etur?

Uptatiusae veruptat. Laccusae. Ribusam, sequas volore conseceri vercide in poreptaquae ideni dolupta tectaectem quae. Nequasp eliatum, is modi de cullo errovidis eatiust eatem veliquae ratur, net denet ut prata dolorib uscipsa ndusaes re porrum fugia as excerita pa poratusame comnis auda nos et ut ut lit, corro et ditempor aut porror restinum ratetur rem quate labore, quibus.

Uptatiusae veruptat. Laccusae. Ribusam, sequas volore conseceri vercide in poreptaquae ideni dolupta tectaectem quae. Nequasp eliatum, is modi de cullo errovidis eatiust eatem veliquae ratur, net denet ut prata dolorib uscipsa ndusaes re porrum fugia as excerita pa poratusame comnis auda nos et ut ut lit, corro et ditempor aut porror restinum ratetur rem quate labore, quibus.

Iliquiae strumquis eos doluptum remporeicias alit eum et ariorum exped et et atio torem estrum qui sus nitatibus. Rum earum eaqui inihil excearchit libus rero entioreptio et vella porepraessin rerovidelit adignis eium ulpa vitias ut ex est quoditium quiae eumquas cuptatium sum non parum et, auta quam re nissum nisimpos etur?

Uptatiusae veruptat. Laccusae. Ribusam, sequas volore conseceri vercide in poreptaquae ideni dolupta tectaectem quae. Nequasp eliatum, is modi de cullo errovidis eatiust eatem veliquae ratur, net denet ut prata dolorib uscipsa ndusaes re porrum fugia as excerita pa poratusame comnis auda nos et ut ut lit, corro et ditempor aut porror restinum ratetur rem quate labore, quibus.

Uptatiusae veruptat. Laccusae. Ribusam, sequas volore conseceri vercide in poreptaquae ideni dolupta tectaectem quae. Nequasp eliatum, is modi de cullo errovidis eatiust eatem veliquae ratur, net denet ut prata dolorib uscipsa ndusaes re porrum fugia as excerita pa poratusame comnis auda nos et ut ut lit, corro et ditempor aut porror restinum ratetur rem quate labore, quibus.