Hoe ik dichter werd

Het schrijven van poëzie en korte prozateksten heb ik ontdekt tijdens een cursus aan de Toneelschool. Ik merkte dat het mij goed afging en werd gestimuleerd om het schrijven van poëzie te ontwikkelen. Sindsdien heeft het mij niet meer losgelaten. Vooral omdat ik er plezier aan beleef. Poëzie schrijven heeft veel overeenkomsten met het improsiveren op het orgel, wat ik graag doe als amateurorganist. Het is eigenlijk improviseren met woorden en taal, om gevoelens weer te geven. Inmiddels zijn er vijf gedichtenbundels van mij verschenen. U kunt deze aankopen via mijn eigen boeken bestelpagina.

Je zou het de tweede geboorte kunnen noemen van mijn dichterschap. Tijdens een moeilijke periode in mijn leven heeft het schrijven van poëzie mij veel verdieping en structuur gebracht. En misschien nog wel het belangrijkste toen voor mij: het uiten van gevoelens en gedachten. Het schrijven had toen voor mij een therapeutische waarde. Via de poëzie kwam ik meer in contact met mijn eigen gevoelens van lief en leed. Wellicht dat vanaf deze periode mijn gedichten veelal gekleurd zijn door het levensgevoel. In welk opzicht dan ook.

Tijdens het schrijven van poëzie stap ik als het ware in een andere werkelijkheid dan de echte. Het enige wat ik meeneem van de echte werkelijkheid zijn mijn ervaringen, belevenissen en emoties. Het is er aangenaam toeven,  waarbij ik aan mijn eigen wereld bouw. Dit alles vindt zijn weerslag in de gedichten. Hoewel het schrijven van poëzie toch de nodige energie vergt, is het voor mij een bron van ontspanning, naast mijn intensieve beroep.

Op dit punt besef ik altijd hoe belangrijk het is om op z'n tijd naar een 'andere werkelijkheid' te kunnen gaan. Even ronddolen in jezelf zonder dat er iets moet, goed of verkeerd is. In deze zin speelt de kunst een zeer belangrijke rol. Welke kunst dan ook. Kunst is het voertuig om even een zijpad in te kunnen gaan.  

Ik heb ontdekt het leuk te vinden om voor of bij bepaalde gelegenheden poëzie te schrijven. Het feit dat het onderwerp in deze gevallen vaststaat, dwingt me tot iets specifieks. Dit levert vaak een verrassende uitkomst op. Vaak blijft zo'n gedicht een persoonlijke herinnering aan de gelegenheid. Het wordt altijd erg gewaardeerd, wat mij weer plezier en voldoening geeft.

Heel waardevol is om een persoonlijk gedicht te schrijven n.a.v.  een ontmoeting of iemands levensverhaal. Een voorbeeld hiervan is het schrijven van een persoonlijk gedicht voor mijn vriend John Verwijs. 

Regelmatig komt het voor dat ik een gedicht schrijf voor mijn werk als uitvaartbegeleider. Je zou dit ook gelegenheidspoëzie kunnen noemen. Het is bijzonder om gevoelens en emoties voor een familie te mogen verwoorden in een gedicht. Het blijft dan vaak ook voor een familie een geschreven monumentje. 

Behalve door een specifieke gelegenheid laat ik me ook vaak leiden door een kunstwerk. Dit kan een schilderij zijn, een abstract kunstobject of een muziekstuk. Uiteraard heeft  de kunstvorm mij dan al aangesproken. 

Daar waar de kunsten zich vermengen ontstaat nieuw leven zou je kunnen zeggen. Er is niet veel nodig om opgedane inspiratie weer te laten resoneren in een nieuwe vorm; voor mij de poëzie. Het hangt zeer nauw met elkaar samen. Dat is een fascinerend iets. 

Zo verschillend zijn mensen, alleen te zien naast elkaar
zolang ze niet bewegen is het een stil leven

De meeste mensen maken veel lawaai in het leven
kunnen niet begrijpen waarom jij geen bloemen draagt

Vele anderen leven alleen als hun bloemen bloeien
voelen niet de vruchten die tegen hen leunen

Bewondering voor de mens in het midden
onbevlekt blauw, gesloten voor nonsens, doorzichtig naar anderen

Allen worden we gedragen door het blanco van de toekomst
het nodigt ons uit om stil leven in beweging te kleuren.

tekst

tekst