John Verwijs

John Verwijs ontwikkelde zijn belangstelling voor de chirurgische anatomie, in het bijzonder van het houding- en bewegingsapparaat, tijdens de studie aan de Erasmus Universiteit, faculteit geneeskunde te Rotterdam. Dit, na de studie fysiotherapie.

In 1996 volgde een aanstelling als universitair docent in het vak anatomie met specifieke aandacht ‘het bewegingsapparaat’, na diverse wetenschappelijke studies op de afdeling Anatomie/Neurowetenschappen aan dezelfde universiteit.

Naast het academisch onderwijs aan de Erasmus, verrichtte hij vanaf die tijd ook postacademische onderwijsactiviteiten aan de vrije universiteit te Amsterdam, Universitair Medisch Centrum te Utrecht, Goethe Universität te Frankfurt (DE) en Medizin Universität te Bern (CH).

In 2003 richtte hij het Medisch Onderwijs Centrum op, een organisatie voor snijzaalonderwijs. Hier worden programma’s ontwikkeld en georganiseerd voor uiteenlopende para-/medische disciplines. Verschillende universiteiten faciliteren de onderwijsprogramma’s.

Het is tijdens een studie in de gezondheidszorg dat ik John Verwijs heb leren kennen. Als ik hieraan terugdenk, herinner ik mij dat we contact hadden vanaf het eerste moment. Wellicht versterkte onze liefde voor het orgel(spel) en onze protestantse opvoeding dit contact. Dit contact is zo gebleven, althans tijdens deze studieperiode. Daarna ging ieder zijn weg. 

Het zou jaren later zijn dat we elkaar weer tegenkwamen. Het bleek dat we niet ver van elkaar woonden. Destijds woonde ik in Alblasserdam en hij met zijn gezin in het historisch centrum van Dordrecht. 

Een verdere ontmoeting kon toen niet uitblijven. In het kader van een door mij opgezet project ‘Dichter Naast’ heb ik John gevraagd of hij hieraan wilde meewerken. Ik werd door hem thuis ontvangen. Een mooie ontmoeting volgde, hoe kon het ook anders. We hebben elkaar verteld hoe onze levensreis tot op dat moment was verlopen. Persoonlijk en beroepsmatig. We deelden beide de mooie en ook de moeilijke momenten uit het leven die ons toen bezighielden. Beide verhalen mochten er zijn.

Ondanks dat ik John redelijk kende, opende zich in het gesprek een nieuwe invalshoek. John, geboren in de Filipijnen en op driejarige leeftijd geadopteerd door Nederlandse adoptieouders, vertelde wat dit betekent voor zijn identiteit en persoonlijke ontwikkeling. Voor mij bijzonder om te horen. Het werpt toch weer een andere kijk op de dingen die ik al van John wist. 

Een cruciaal punt uit dit verhaal trof mij: zijn onvoorwaardelijke zielsverbondenheid met de zee. Zijn toelichting is dat dit hem verbindt met zijn onbekende verleden, zijn afkomst en geboorteland. Zijn geboorteland is immers ook omringd door de zee. Deze uitleg liet mij niet meer los. Het is, samen met enkele verwijzingen naar zijn beroep, de inspiratie geworden voor het persoonlijke gedicht wat ik voor hem heb gemaakt. Dit gedicht is voor mij een vriendschappelijk antwoord op de mooie en persoonlijke ontmoeting. 

Naar het levensverhaal van John Verwijs

Vanaf het vasteland staren
over vloeibare aarde
waar regen altijd zichtbaar blijft
water niet wordt opgeslokt
aqua-bewoners onzichtbaar zijn.

Tastend zwemmen in een
labyrint van drijvende zeeën
zoekend naar datgene wat
door en door doordrenkt
tot een van hen te zijn
als twee druppels water.

Zeeaderen vervoeren
dit ruime sop tot
in Hollandse haarvaten,
oceaangewrichten bewegen
afkomst naar verlangen,
golfspieren spannen samen
om de zilte plas in de branding
met uiteen spattende kracht
het thuisland te laten kussen.

Deze soms onstuimige zee
ruist in die man, bestaande
uit 65% vochtig water
voldoende om te bevaren
en het visnet te vieren
naar onzichtbaar verleden.

In de luwte van het hart
gaat het voor anker
om vandaaruit naar
het vasteland te staren
overdenkend de anatomie
van leven, heden en verleden
preparerend het diepste zijn
docerend tegen eigen gedachten:
De vloeibare aarde
zal altijd klotsen
tegen mijn levensschip.

Inmiddels zijn we alweer enkele jaren verder. Heel bijzonder vind ik hoe het gedicht iets in John Verwijs heeft losgemaakt, waarna hij zijn diepe verlangen heeft verwezenlijkt. Namelijk: hij woont, met zijn gezin,  inmiddels letterlijk naast de zee, voor hem ‘zijn thuis’.

Voor mij een les hoe een gedicht van grote persoonlijke betekenis kan zijn/worden. Daarom verdient dit verhaal, met zijn toestemming, een plaatsje op mijn persoonlijke website.

tekst

tekst