Dichtbundel 'Uurwerk'

• ISBN 9789402187540
• Blz.: 79
• EUR 19.95 (exclusief verzendkosten)
• Verschijningsdatum: 15-2-2019
• Bestel Uurwerk

Waar woorden ophouden, gaat muziek verder. Het omgekeerde is ook mogelijk: waar muziek ophoudt, gaan woorden verder. Dat gebeurt in mijn tweede gedichtenbundel Uurwerk. 

In deze bundel staan de 24 Pièces de Fantaisie van de organist / componist Louis Vierne centraal. Het is een verzameling van 24 kleinere orgelcomposities, verdeeld over vier suites. De meeste delen uit deze suites zijn een verklanking van een gebeurtenis, een gevoel of een speciaal onderwerp. De muziek van Louis Vierne heeft altijd iets mystieks en bevat de nodige diepgang. Wellicht veroorzaakt door de nogal bittere levenservaringen van de componist. Het is dus geen alledaagse of makkelijk toegankelijke muziek. Juist dit diepgravende en mystieke sluit aan bij mijn stijl van poëzie schrijven. Het mag duidelijk zijn dat ik een fervent liefhebber ben van deze Franse componist.

De vier suites laat ik synchroon lopen met de vier seizoenen van het jaar. Daarnaast volg het de levensfasen van de mens; van kind tot bejaarde. Vervolgens weerspiegelt ieder deel van de vier suites een uur van de dag, te beginnen bij middernacht. Zo volgen deze composities letterlijk de klok tweemaal rond.

Muziek in zijn algemeenheid is altijd belangrijk voor mij geweest. Van jongs af aan luister ik naar klassieke muziek, in het bijzonder toen naar orgelmuziek. Daar is wellicht de basis gelegd om de orgelmuziek ook op oudere leeftijd te blijven waarderen. Sterker nog, er is met de jaren een voorliefde ontstaan voor de Franse orgelkunst. Nog steeds kan ik genieten van deze muziekstijl. Helemaal als je dit in de zuidelijke kathedralen beluistert, op de vele prachtige symphonische orgels. 

Al snel ontstond het idee om deze muziekliefde te combineren met het maken van poëzie. Ik heb toen bij wijze van proef een van de stukjes uit de '24 Pieces de Fantaisie' van Louis Vierne genomen. "Wat hoor ik, wat roept het aan beelden in mij op." Deze beelden zijn dan het uitgangspunt voor het te schrijven gedicht. Eigenlijk ben ik toen niet meer gestopt. Sterker nog, ik kon niet meer stoppen. Ik wilde het helemaal uitwerken. 

Zo’n introverte klok,
zonder cijfers en wijzers
waarbij de tijd verborgen is
in een lopend uurwerk –

wie zal zeggen hoe laat het is,
de Australiër of de Europeaan –
het is duidelijk de vraag
wie er kijkt naar de tijd

Voelt u zich bekeken
waardoor de ander weet
hoe laat het is?
Bij mensen wordt de tijd zichtbaar
met fases in het gelaat
tot rimpelige wijzers
en dove stijve cijfers

aangevend, dat hét uur
zijn werk heeft gedaan,

nu zonder tijdsverschil

Daar waar niets is, als
de negenenvijftigste seconde implodeert
het laatste moment sterft
de dag niet meer bestaat

heilig moment van afwezigheid,
voortvluchtige oude tijd
ontsnapt uit slapende klokken

hersendode eeuwigheid
daar waar niets is

Dit niets, als zaad
voortbewegend, tijdloos
om middernacht

zoekend naar de nieuwe dag,
bevrucht dit nietige moment
tot geboorte van nieuwe tijd

waarmee ieder mens opgroeit
tellend de jaren vanaf geboorte tot adolescent
als prelude voor het leven.

Wek die klok uit zijn slaap,
om jouw tijd te vangen.

Bij 'muzikale' poëzie hoort natuurlijk muziek. Daarom lag het voor de hand om de gedichtenbundel 'Uurwerk' tijdens een orgelconcert te presenteren. Mijn broer Jan, ook organist, heeft werken uit de 24 Pieces de Fantaisie van Louis Vierne gespeeld op het orgel van de kerk waar hij organist is: St. Walburgiskerk te Antwerpen.  Tussendoor droeg ik het daarbij geschreven gedicht voor. Uiteraard heb ik een eerste exemplaar aan mijn broer Jan overhandigd. 

tekst

Tekst