Niet zolang geleden kwam ik erachter hoe saai tijd is. Gewoon de tijd zoals die door de klok wordt aangegeven. Altijd exact hetzelfde, precies die 60 minuten in een uur. Altijd dezelfde tijd waarin de zon opkomt en ondergaat. Het was op een of andere wijze een bijzondere ontdekking en tegelijkertijd een tegenvaller.
De tijd ervaren wij als verleden, heden en toekomst. Herinneringen hebben we georganiseerd in tijd. Toen en toen, weet je nog, zeggen we dan. Maar hoe saai de tijd zelf ook is, wat gebeurt er veel in die tijd. Kijk maar eens naar een mensenleven. Dan denk ik soms: hoe kan het dat iemand zoveel moet meemaken. Denk bijvoorbeeld aan tegenslag, ziekte enz. En deze vraag is er helemaal als je iets breder om je heen kijkt: in de stad, ons land, op het wereldtoneel. Wat een gebeurtenissen. Intens droevige maar gelukkig daarentegen ook hele pure, mooie en integere gebeurtenissen.
En dat gaat maar door. Deze dynamiek is van alle tijden. In het klein maken we dit dus ook individueel mee in ons eigen leven. Mooie en minder mooie dingen. Voorspoed en tegenslag.
Maar wat er ook gebeurt, de tijd gaat verder. Voor ons gevoel staat soms de tijd stil als ons iets tragisch treft. De werkelijkheid is dat de tijd onverbiddelijk verder gaat en niet op ons wacht tot we een beetje zijn bijgekomen.
Dus ik vind de tijd oersaai en helemaal niet empathisch. Maar moet de tijd dit eigenlijk zijn? Moet de tijd rekening met ons houden? Het is een indringend besef dat, wat je ook doet, het gaat zoals het gaat. Wij hebben daar geen invloed of controle op. De tijd kan ook niet worden aangepast, stilgezet, langzamer of sneller worden gezet. Het is een vast dragend geheel waarmee het leven zich manifesteert.
De enige die de tijd een beetje naar de hand wil zetten, is de mens. Misschien wel met goede bedoelingen. Het gevolg is: we besteden heel veel energie aan vragen die niet te beantwoorden zijn. En soms maken we zelfs hele systemen om de tijd en de werkelijkheid om ons heen uit te leggen. Maar het feit blijft onveranderd: we hebben geen controle over het feit hoe het leven loopt, laat staan hoe ons eigen leven verloopt. We hebben gelukkig wel een keuze in hoe we het beleven.
Arvo Pärt heeft een muziekstuk gecomponeerd met de titel: Pari Intervallo. Het symboliseert een vaste tijdsinverval, die niet afwijkt. Hij heeft dit gecomponeerd n.a.v. een overlijden van iemand uit zijn naaste kring. De componist wil in dit stuk de tijd uitdrukken die gedragen wordt door iets wat wij niet kunnen begrijpen. Eeuw naar eeuw. Altijd blijft de snelheid van de tijd onveranderlijk. Het muziekstuk eindigt onaf. De tijd zelf stopt nooit.
Arvo Pärt - Pari Intervallo - YouTube
En daarmee valt de hele waarom vraag over alles wat niet te beïnvloeden is, in het niet. We worden geconfronteerd met alleen het moment zoals het is. Het nu. Meer kunnen we niet overzien. En juist in het moment / ieder moment, kunnen we voor elkaar van ongelofelijke betekenis zijn in voor- en tegenspoed. Alleen dan helpt het niet om de waarom-vraag te stellen over iets wat niet te begrijpen is, maar wel een empathisch gebaar van jou en van je medemens. Dat maakt het verschil, terwijl de saaie tijd rustig doortikt.
Geschreven door
info@niekonoordzij.nl