Even geen rol

Het is fijn om regelmatig uit m’n beroepsmatige rollen te stappen, hoewel die mij als gegoten zitten. Een lange vakantie is niet aan mij besteed, maar korte onderbrekingen zijn mij meer waard.

Als je heel graag je werk doet, is het gevaar dat je niets anders doet dan werken. Nu wordt weleens gezegd: van werken gaat niemand dood, maar de manier waarop je werkt, is toch niet onbelangrijk. Mijn manier van werken is het verlengde geworden van wie ik graag wil en kan zijn. Om die reden voelt mijn beroepsmatige bezigheid niet aan als werken. Een voorrecht! 

Toch is er een detail in mijn werk waar ik heel voorzichtig in ben. Het is een detail dat grote gevolgen kan hebben als je er geen aandacht voor hebt, namelijk: mensen die ik beroepsmatig ontmoet hebben verwachtingen die boven mijn privébelang gaan. Het is natuurlijk maar goed dat dat zo is. Het enige wat ik zelf moet doen is regelmatig even afstand nemen en ruimte voor mezelf nemen. Even geen rol. Bij publiek werk is dit van essentiële waarde. 

Aan mij zijn lange vakanties niet besteed. Ik vind het veel leuker om korte momenten weg te zijn. Soms alleen, of ik organiseer ontmoetingen met mensen die me privé interesseren. Onlangs had ik zo’n ontmoeting boven in Noord-Holland. Het was een mooie dag die uitnodigde om vroeg op pad te gaan. Ik bezocht onder andere het stadje Medemblik, waar de foto bij dit blog is gemaakt. 

Even geen rol. Het leuke voor mij is dat je je dan kan hullen in een andere outfit. In Medemblik deed ik een terrasje aan voor een fijne lunch. En ja, je bekijkt dan toch de mensen om je heen. Soms dacht ik, wat zou diegene hebben meegemaakt? De menselijke blik blijft aan, maar ik heb even geen rol. Hoe fijn is dat. 

Het is gelukkig zo dat ik meer dan één bezigheid heb waar ik me naast mijn werk in kan verliezen. De dichter en de abstract schilder in mij geven mij de nodige inspiratie, of ik kan gewoon genieten van cultuur en kunst. Werelden om in te vertoeven, het liefst zonder rol. 

Toen ik op het terras in Medemblik zat, moest ik denken aan de oude huisarts van mijn grootouders. Het was bekend dat hij regelmatig naar het theater ging, tot ongenoegen van veel van zijn patiënten, die theater beschouwden als een soort duivelachtige activiteit. Ja, zo dacht men toen in die omgeving. Maar ik snap die oude huisarts wel een beetje met zijn publieke rol. Even geen publieke rol uitoefenen, even bewust in een andere wereld zijn.

Met een glimlach vervolgde ik mijn weg, ik ga hierover een blogje schrijven, dacht ik. Het is mogelijk dat iemand de foto bij dit blog ziet en denkt, het moet niet gekker worden. Nieko heeft in plaats van een stemmig uitvaartkostuum nu een pet op en draagt halskettingen. Gelukkig is dit zo gek niet meer in deze tijd, zeker als je even geen rol hebt. In de tijd van de oude huisarts van mijn grootouders was dat wel anders.

Geschreven door

info@niekonoordzij.nl