Mistig vergezicht

Het is durven om een leegte toe te laten. Het is ook een keuze om niet alles te willen of te moeten invullen. Je leeft vrijer en vooral bewuster als er veel ruimte is om het onbekende onbekend te houden. Blijvende mist alom dus. Maar wel een mist die je een bijzonder vergezicht bezorgt.

Het was tijdens een vroege zondagochtendwandeling met mijn hond Simbel. Een mooie nazomerdag diende zich aan. Echter, op het moment van mijn wandeling was alles gehuld in een dichte mist. Een egale lichtgrijze nevel omringde mij en zorgde voor een beperkt zicht. Mijn hond Simbel maakte het niet uit, die laat zich minder leiden door het zicht, maar meer door geuren. 

Het was een ideale gelegenheid om opnieuw te leren dat niet alles altijd zichtbaar hoeft te zijn. Het lijkt zo fijn om alles helder in beeld te hebben en alles tot achter de komma te hebben beredeneerd. Hierdoor lijkt het dat er meer antwoorden dan vragen zijn. Vooral als het een existentieel onderwerp betreft, zijn er genoeg religies of denkkaders die verkondigen een scherp beeld te hebben. 

Al wandelend in die nevel overviel mij de weldadigheid, dat nu ook de informatie van de andere zintuigen dan het visuele (ver)gezicht, beter tot mij doordrong. Vaak komen die overige zintuigprikkels op de tweede plaats. Door ruimte te geven aan die andere zintuigen kwam er juist veel meer informatie binnen over de plaats waar ik mij bevond. Het gevoel van de ondergrond, de geuren en vooral de geluiden dicht om mij heen lieten zich gelden. Het gaf me een bijzonder vergezicht. Namelijk: een bewustwording van het moment van zijn. 

Ik ben opgegroeid met een zwaar reformatorisch christelijke geloofsbeleving. Daarin zijn veel waarheden vastgelegd die een beslag legden op mijn dagelijkse werkelijkheid. Alles stond in het teken van wat ooit komen zou, na mijn dood. Een dwingend vergezicht, wat aan de werkelijkheid van mij en mijn leven voorbijging. Het heeft mij toch behoorlijk wat jaren gekost, om met vallen en opstaan, juist die existentiële mist te leren waarderen. Andere zintuigen op het gebied van levensoriëntatie drongen daardoor tot mij door. Er ontvouwde zich een levensbeschouwing voor dichte mist. Hierdoor ging het niet meer om wat er in de verte (lees na mijn dood) plaatsvindt maar wat er heel dichtbij; in het nu zich afspeelt. 

Inmiddels heb ik een levensfase bereikt waarin mijn levensbeschouwing zich vooral ontwikkeld heeft tot een levenskunst. Vooral de kunst tot echt leven is er een die ontgonnen en ontdekt moet worden. Die komt je niet aanwaaien en krijg je niet cadeau. Het leven ervaar ik dan ook als een groot gedicht. Het rijmt zeker niet altijd, er zijn zelfs veel tegenstellingen en ongerijmdheden. Andere mensen zullen ‘dit gedicht’  heel anders lezen dan hoe ik het nu ervaar. En dat mag. 

Leven en denken met een omringende sluier van onbekendheid dwingt je om het nu en je eigen zijn te ontdekken en waarderen. Het bezorgt je een uniek vergezicht. Niet ver voor je uit, maar diep in jezelf. Dat was voor mij de uitkomst van een mediterende wandeling in de dichte ochtendmist. Een uitkomst die mijn hond Simbel, zo leek het althans, allang wist. 

Geschreven door

info@niekonoordzij.nl